"SYMFONIA"

W filharmonii usiadłem w pierwszym rzędzie
Orkiestra zaczęła grać
Symfonię Ludwika von Beethovena
"Opust dziewiąty"

Na początku muzyka była
Cicha, spokojna i delikatna
I tak było pięknie, romantycznie i cudownie
A ciało moje bez ruchu,
Zastygło na krześle łagodnie

Nagle poczułem dreszcze na plecach
Czułem jak podniosły się włosy na głowie
Gdy dyrygent uniósł ręce
I zmarszczył srogo brwi
A muzyka mocno i głośno
Skoczyła w dwa tępa

Pani grająca pierwsze skrzypce
Siedziała  wyprostowana z pochylona głową
Jak samiec łabędzia w zalotach
I podnosiła głowę z zamkniętymi oczami
A za chwilę jej  znów ciężko opadała
Jak by czekała na orgazm
Tak na krześle szalała

Pierwszy kontrabas orkiestry
Tak przytulony do ud białogłowy
Głośno jęczał i postękiwał
W rytm  pięknej muzyki
A gdy jego strunę szarpała
Wciskał się w jej ciało bez wahania

Nagle dyrygent wskazał palcem
Na niewielkiego bębniarza
Który bił mocno swe bębny
A poniżej skrzypaczki
Skuliły głowy w ramiona
I spoglądały na siebie  z wrażenia

I w tedy trębacze kiwając się na boki
Podnieśli trąbki i zagrali płynnie i dynamicznie
Jak kwiaty od wiejącego wiatru
Pochylały się nad falami łąki

Mówię wam, co to była za muzyka
Łagodna a zarazem agresywna i głośna
Nie mogłem spokojnie
Usiedzieć na krześle
A kiedy skończyli czułem dalej dreszcze
A ludzie krzyczeli...bis!...bis!
Chcemy słuchać jeszcze!
A ja siedziałem w pierwszym rzędzie
I nie wiedziałem na pewno, czy chcę jeszcze!