Codziennie od siedmiu lat Pasę swój lęk Jak owieczkę i jej kwiatów pęk Drobny kucyk trawkę strzyże I nie widzi groźne I biegnące do niego z kosami nie zmęczone wilki chyże
W ich oczach czai się śmierć Już czuję jej jęki Ale ona jeszcze będzie Jadła mi z ręki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz