Zima marszczy brwi srogo Zastygł śpiew ptaków, A Ty pachniesz nie tyle mimozą, Co starczą tarczą nie do przebicia I Tobie nic nie pozostało Tylko dalej pełznąć Ze smutkiem rozległym Patrząc na czas jak na winowajcę
Pamiętaj, to czas nie czeka, Jest jak szybko płynąca rzeka Tylko nurt staje się, Coraz bardziej rwący, niszczący.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz