"JAPONKA"

Gdy się obudziłem po przeszczepie serca zacząłem rozglądać się  po sali .

Tak, to już po - mam nowe serce - pomyślałem, jak zaskoczony spadkiem spadkobierca.

Zobaczyłem, że jestem w takim boksie z oszkloną ścianą i z drzwiami.

Poczułem się jak bym był na "koksie", i że mam do łóżka przywiązane ręce.

Za oszkloną ścianą, naprzeciwko mojej głowy znajdował się duży okrągły stół, siedzieli przy nim lekarze kardiochirurdzy,


jedni wstawali, podchodzili do podobnych boksów, inni przychodzili, siadali i czytali jakieś papiery, które znajdowały się na stole, chyba wyniki badań.

Znajdowały się tam również kubki do kawy i herbaty. Był też duży talerz  z pokrojonym ciastem.
Do dużej sali przychodziły pielęgniarki i pomagały nam w pierwszych chwilach nowego życia,
a wspomagające serce maszyny, grały jak wspaniałe  zdobione fujarki,raz głośniej, raz ciszej...

Która była godzina - nie wiedziałem,nie zauważyłem tam zegara ani też okien.

W pewnej chwili zamknąłem oczy, w głowie przewalały się szybko wspomnienia z niedawnego życia.
Nagle koło siebie usłyszałem męski głos:

- Witam, jak się pan czuje?

- Dobrze,

- Tylko czuję mocny puls serca i szum w głowie - odpowiedziałem

I po chwili,

- To ja panu przeszczepiłem serduszko,byłem głównym operatorem.

- Wszystko dobrze się skończyło

- Ma pan młode serce, serce dziewczyny.

- Teraz niech pan odpoczywa i nie myśli o sercu, albo czy prawidłowo pika.

Zamknąłem oczy, myślę dlaczego od dziewczyny? Czy to dobrze?

- Jak ja będę żył z "takim","babskim" serduchem. No nie! To przecież niemożliwe!

Nagle ktoś podniósł mi rękę ,otworzyłem oczy i zobaczyłem młodą kobietę o przecudnej wschodniej urodzie. Nie mogłem oderwać od niej wzroku, taka piękna,subtelna i delikatna. Chciałem o niej porozmawiać, ale szybko położyła swój palec na moich ustach i powiedziała:

- Ciiiiiiiiicho - nic nie mów.

Powiedziała czystą polszczyzną, uśmiechając się. W tej chwili zrobiło mi się dobrze i błogo,wzięła namoczony wacik i posmarowała mi usta,poczułem się lepiej,znowu zamknąłem oczy.

Spałem-i widziałem ją taką piękną, śniłem - nigdy jej wcześniej nie widziałem skąd taka ładna Japonka w naszym polskim szpitalu, muszę się więcej o niej dowiedzieć.

Na drugi dzień rano nie mogłem się doczekać na "moją japonkę", czekałem do obiadu, po pewnej chwili przyszła, była jak wcześniej, przepiękna! Stała tak pochylona nade mną i poprawiała mi łóżko i poduszkę. Niepostrzeżenie spojrzałem na jej zgrabne, ładne piersi przysłonięte blado-błękitnym fartuszkiem. Poczułem wyraźny zapach jaśminu i kwitnącej japońskiej wiśni.- Co za zapach!

Poczułem się jak młody szczeniak wtulony w jędrne, słodkie piersi.

Nieśmiało zapytałem:

- Skąd pani się tu znalazła,przecież nie jest pani Polką? 

- Przyjechałam z Warszawy. Jestem Polką,tu się urodziłam, mój ojciec jest Japończykiem,

a moja mama jest Polką.

- Rodzice pracują w ambasadzie japońskiej.

Teraz już wszystko zrozumiałem.Ta piękna u niej japońska uroda, ta delikatność w sobie i przy zabiegach, wrażliwość na ból chorego, no i ta "uległość mężczyźnie" kobiety ze Wschodu.

Jej piękność i uśmiech na jej ustach nie pozwalał mi na okazywanie bólu zranionego ciała.

Starałem się być twardym i wytrzymałym na ból mężczyzną - jej "samurajem".

Kiedy przychodziła do mnie, byłem szczęśliwy na jej widok, czułem się "wybranym"

i ból jakby był mniejszy i pamięć wracała mocniejsza...

Następnego dnia nie przyszła. Czekałem...czekałem, na darmo. Natomiast przychodziła ale inna,

choć też piękna, ale niestety, nie "moja japonka"...

- Nie chcę żeby pani przychodziła,ja chcę moją "Japonkę"!

- Ona najlepiej o mnie dbała!

- Niech pan się uspokoi,bo opór panu może zaszkodzić!

- Tu nie było i nie ma żadnej Japonki, 

- To pańska wybujała wyobraźnia! 

- Proszę się uspokoić?! 

...I w tej chwili się rozpłakałem,tak mi było żal, że jej nie ma...

Trzeciego dnia wywieźli mnie na O.I.O.T.

(Oddział Intensywnej Opieki Transplantacyjnej)

------------------