Uczucie wdzięczności wyraża bardzo dobrze średniowieczny myśliciel - Rajmund LulIius.
Panie Boże,
Bądź pochwalony i błogosławiony
Za to, że powołałeś człowieka,
Aby cieszył się darem życia.
Za to, że powołałeś człowieka,
Aby cieszył się darem życia.
Panie, pełen miłosierdzia,
Pomóż mi cieszyć się tym darem,
Tak, by nie było we mnie smutku.
Tylko, blaskiem prawdy i światłem sprawiedliwych,
Tak, by nie było we mnie smutku.
Tylko, blaskiem prawdy i światłem sprawiedliwych,
Jeśli człowiek doznaje radości,
Widząc drzewo okryte zielenią liści,
Kwiaty i owoce, strumienie, łąki i lasy.
Musi również cieszyć się samym sobą i tym że żyje.
Ten bowiem, kto cieszy się pięknem na zewnątrz,
Tym bardziej musi cieszyć się nim w wewnątrz
O Panie, tak bardzo jestem szczęśliwy!
Moja radość i mój pokój
Są mi mieszkaniem i świątynią.
Widząc drzewo okryte zielenią liści,
Kwiaty i owoce, strumienie, łąki i lasy.
Musi również cieszyć się samym sobą i tym że żyje.
Ten bowiem, kto cieszy się pięknem na zewnątrz,
Tym bardziej musi cieszyć się nim w wewnątrz
O Panie, tak bardzo jestem szczęśliwy!
Moja radość i mój pokój
Są mi mieszkaniem i świątynią.
Rajmund nie niepokoi się krótkością życia,
ale cieszy się cudem życia i czasu.
A więc radość i wdzięczność powinny być
tym większe z przedłużonego mu życia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz