"MATEUSZ VEL MINIU"

Jak to szybko  zleciało
Jak z "bicza strzelił"
18-cie wiosen przeleciało

Od pierwszego tchnienia
Od pierwszego spojrzenia
Do  matczynej pierwszej miłości
Aż do dorosłości

Patrzę i nie wierzę
A jego dotychczasowe życie
Przeleciało w miłości i burzy
A on jest już taki duży

Jak ten czarny, piękny
Ogrodowy  tulipan
Zadbany troskliwą ręką hodowcy
Wyrósł ponad grzędy

Bliskim jego sercu
Bliskim jego życiu
W dalszym jego rozwoju
Nie w skryciu

Pamiętam jak otworzyłem oczy
Po incydencie w kościele
Słyszę; panie Andrzeju
Proszę się obudzić

Już mierzą mi ciśnienie
I czuję dreszcze na całym ciele
Widzę obok Mateuszka
Z wielkimi zaszklonymi oczami

Z Łzami spadającymi na moje ręce
Z wyraźną minką skierowaną
Do ratowników w podzięce

Kiedy wróciłem do domu
Usiadł przy mnie i powiedział szczerze
Możesz mi mówić  "Miniu"
Choć tego nie lubię dziadku
Żebyś był zdrowy w co mocno wierzę
I nie denerwował się
Z mojego błahego szkolnego przypadku

Ja wiem, że "Miniu" mogę mówić
Tylko w jego obecności
Ale w żadnym wypadku
Wśród moich i jego gości

Dzisiaj jest Jego święto
A On, jak ten młody, "giermek górniczy",
Który przeskoczył swój fartuch czeladniczy
Otwierając "Nową księgę życia"
Wierząc, że przekroczył  swój próg dziewiczy

I wskoczył w dorosłość
Teraz Mateusz nie "Miniu"
Z uśmiechem na twarzy
Bo żyć będzie w sposób otwarty
A to już nie będą żarty.

Tak to prawda Mateuszku
Kocham Ciebie jak swojego dzieciaka
Bo co dziadkowi pozostało
Kochać i rozpieszczać wnuka
Do końca życia lub końca świata.